"Babie lato" potrafi w piękny sposób opowiadać o starości i przemijaniu. Rozwalił mnie motyw z
żoną, która wiecznie zrzędziła na nierozgarniętego małżonka, a gdy ten w końcu zastosował się
do jej poleceń to odkrywa, że jednak wolała go w poprzedniej roli. No i ten dialog:
- Chrapiesz cały dzień albo siedzisz zgarbiony, wyglądając przez okno jak ten biedak na dole. Nie
rozmawiasz, nie palisz, nie pijesz, nie śpiewasz, nie kłócisz się. Nie mogę dłużej tego znosić!
- Chciałem cię zadowolić.
- Zadowolić mnie? Co się z tobą stało? Poślubiłam pogodnego człowieka z szalonymi
pomysłami z którym się śmiałam i kłóciłam cały dzień a teraz siedzisz tutaj jak żywe zwłoki, jak
jakiś narkoman, który nie przejmuje się tym, że jestem nieszczęśliwa. Nie mogę tak żyć! I nie
będę!
Ach te kobiety, nigdy nie wiedza czego chcą :)