Najstraszniejszy w świecie jest chaos, który wszystko - czy to wspaniałe, radosne
wydarzenia, czy to obrzydliwe przeżycia, sprowadza do nieistotnej brei, mieszanki nastrojów,
do.. niczego. Komedia zostaje okraszona prawdziwym dramatem. Prawdziwy dramat okazuje się
tak mało wzniosły, że nawet dramatyczność jest mniej dramatyczna. A przecież wszystko
łatwiej sobie wyjaśnić, gdy się to określi. Tak naprawdę wszystkie traumy ratuje wzniosłość,
najlepszy mechanizm obronny, jaki wymyślił człowiek. Tymczasem w tym filmie dostajemy
dramat, który jednocześnie jest nie tyle komiczny, co śmieszny; i nie tyle smutny, co żałosny. I
właśnie dlatego - realny i tak przytłaczający. W tym sensie jest to film obnażający i film bardzo
realistyczny. Zły i dobry jednocześnie. Kto kiedykolwiek widział z bliska straszne rzeczy, ten
zrozumie. I ten po tak prawdziwym filmie poczuje mdłości. Inni spokojnie mogą uznać ten film za
kiepski/średni i to też będzie rzetelna ocena.